Me, Myself and Isolation

Alleen zijn. Voor de een klinkt het als muziek in de oren. Een heerlijk momentje met een glas wijn op de bank, kaartjes aan, mobiel uit, nergens aan denken. Voor de ander is het een moment van horror. Een moment met te weinig berichten, te weinig spannende activiteiten en vooral te veel gedachtes. Ik kan (helaas of gelukkig?) over beide zeggen: Been there, done that.

Alleen zijn kan twee kanten op. Ik had laatst een tijd dat ik zo veel in de buurt van andere mensen ben geweest, dat ik een dag voor mezelf nodig had. Die dag heb ik uitgeslapen, mijn mobiel uitgezet (oké oké 3x aangezet) en de hele dag tv gekeken. Ik heb gezien hoe puppy’s worden opgeleid tot blinde geleiden honden, ik heb bijna een heel seizoen van een serie gekeken en ben zelfs nog aan een nieuwe serie begonnen. Het werd zelfs zo erg dat eerst de tv en daarna Netflix vroeg of ik nog aan het kijken was. Oeps. Wat deze dag zo onwijs fijn maakte is dat ik niks moest. Ik kon doen wat ik wilde, wanneer ik dat wilde en er was niemand om mij te vertellen dat ik verdomme eens een keer uit bed moest komen. Heerlijk. Dit alleen zijn heb ik 100% zelf voor gekozen. Dat is wat het zo fijn maakte.

Helaas bestaat er ook nog een andere kant. Het semi-opgelegde alleen zijn. Het is in deze tijd niet gek dat er weinig vrienden zijn waar je nu mee kan afspreken (soms fijn, soms niet, maar daar hebben we het wel een andere keer wel over). Overdag werk ik gewoon aan stage, dus dan is het nog geen probleem. Maar als eenmaal de avond dichtbij komt, begint het. Wil ik niet tóch met iemand afspreken? Ik kan misschien voorstellen om te Skypen met vrienden? Of misschien gewoon mijn mobiel uitzetten? Of ik refresh insta gewoon elke 3 seconde in de hoop dat er iets nieuws is! Wat een terror is dat zeg. Zit je dan. Op de bank. Geen zin in Netflix. Er is niks op tv. Je bent alleen met je glas wijn/gin tonic/thee en je gedachtes. Compleet rusteloos. Te moe om te lezen, te lui om te gaan tekenen, veel te eigenwijs om toch vrienden te vragen om te Skypen. Verschrikkelijk.

Het ding hierbij is ook dat je eigenlijk niks goed kan doen. In eerste instantie denk je ‘Ik ga gewoon op de bank liggen, daar heb ik écht behoefte aan!‘ Maar dan is er weer niks op tv of heb je nu geen zin in die ene serie die je al 3 weken aan het kijken bent. Maar ja, je kamer opruimen heb je ook geen zin in. Die afwas kan ook nog wel een dagje blijven staan toch? Uiteindelijk komt het er natuurlijk op neer dat je dan op de bank blijft liggen en je tv een aantal keer vraagt of je écht nog steeds aan het kijken ben. Jep. Het spijt me. Ik ben écht nog steeds aan het kijken.

Wat ik het liefste zou doen op zulke dagen is mezelf een schop onder mijn kont geven, een heel boek uitlezen, tekenen, breien, schoonmaken. Alles behalve op de bank liggen. Hoewel dit zeker niet altijd lukt, moet ik misschien de volgende keer proberen te ontdekken waarom ik het zo vervelend vind om in mijn eentje op de bank te zitten. Geen vrienden, geen appjes, geen prikkels. Waarom is dat zo’n probleem? Waarom kan ik niet gewoon enorm blij zijn met die rust? Ik hoef toch zeker niet 24/7 aanwezig en bereikbaar te zijn? Misschien toch maar de volgende keer tegen Netflix zeggen dat ik niet meer aan het kijken ben en het dan ook écht niet meer doen…