“Maar wat is dan een slechte dag voor jou” vroeg een goede vriendin mij laatst. “Een slechte dag is een dag waarop ik niet mijn bed uit wil komen, alles me moeite kost, ik super moe ben, ik me schuldig voel omdat ik niet productief ben want ik wil wel iets doen, maar niks me lukt”. Een aardige omschrijving van een dag die ik al een aardige poos niet gehad had. Maar lockdown was lockdown niet, als er niet eens in de zoveel tijd zo’n dag voorbij komt.
De dag in kwestie was in principe een goede dag. Ik had veel gedaan, nuttige dingen afgekregen, goed gegeten, een boek gelezen en een gezonde dosis stress gehad. En toen kwam het. Het gevoel dat ik zo lang heb kunnen uitstellen. Ik werd geconfronteerd met het terugkomende drukke leven post-quarantaine. Vrienden vragen weer om af te spreken, agenda’s worden erbij gepakt en ik word geconfronteerd met mijn immens drukke agenda. Nu al.
FOMO is een woord die héél veel studenten kennen. Fear Of Missing Out. Ik weet niet of ik per se FOMO heb (vast wel), maar Fear of Letting Down heb ik zeker. Ik ben altijd zo bang dat mensen mijn vriendschap niet meer waarderen op het moment dat ik geen tijd voor ze vrij kan maken. Zo heb ik de vriendengroep van “thuisthuis” die heel corona in contact bleef, de sporadische vrienden die af en toe vragen hoe het met je gaat, de vrienden van de studie die je nu eigenlijk niet meer spreekt en de vrienden met wie je afspreekt en het voelt als vanouds. Maar hoe kan je in vredesnaam kiezen tussen die vrienden? De argumentatie “maar die heb ik al in geen maanden gezien” of “dit wordt al de tweede keer dat ik het afzeg” is mij niet heel onbekend. Het is zó lastig om eerlijk te zijn dat je soms gewoon je hoofd er niet naar hebt staan.. Kiezen tussen het gevoel dat je rust nodig hebt en met vrienden afspreken omdat het gezellig is, blijft enorm moeilijk.
Hoe ik hier mee omga is enorm verschillend. De ene keer zeg ik met een groot schuldgevoel mijn vrienden af, zet ik mijn mobiel uit, ga ik een lekker boek lezen en luister ik naar een fijn muziekje, terwijl ik de andere dag compleet besluiteloos ben. Dan draai ik om de beslissing heen en ga ik toch maar naar die vrienden toe, om vervolgens de hele avond te voelen dat ik dit eigenlijk niet had moeten doen. Dit gevoel van keuzestress heb ik sinds het begin van de lockdown eigenlijk niet meer gehad. Ik had verwacht dat door corona vriendschappen zouden veranderen, maar nu merk ik dat eigenlijk alles terugvalt in oude patronen. Mijn agenda is niet voor niks nu al de komende 2 weken vol. Een pluspunt: voor corona moest ik ongeveer 3-4 weken vooruit plannen met vrienden, nu dus nog maar 2 weken. Scheelt weer!
Misschien is het een generatie ding dat afspreken met vrienden zo veel stress op kan leveren terwijl alleen zijn ook niet goed is. Of misschien is het de maatschappij die ons aanpraat dat we altijd maar blij en sociaal moeten zijn. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik enorm ga genieten van de ene vrije avond die met koeienletters in mijn agenda staat.
Ems' Wereld 