‘Dus, hoe ver ben je in studie nu, al bijna klaar?’ Vraagt elke willekeurige persoon aan mij als ik ze een poos niet gezien heb. ‘Nou, ik ben bijna klaar met deze studie inderdaad. Hoef alleen mijn stage nog af te ronden’ zeg ik lacherig. ‘Zo! Dan ben je er bijna vanaf. Wat ga je daarna doen?’. ‘Ik ga eigenlijk nog een master doen’ zeg ik vol schaamte en een beetje ongemakkelijk. ‘Zo zo, dat klinkt slim!’ Er valt dan een ongemakkelijke stilte en ik lach het weg door te zeggen dat ik nog niet klaar ben om te werken en dan maar door ging studeren.
Eigenlijk voor zolang ik me kan herinneren word ik ongemakkelijk van praten over mijn opleiding. Jaren lang was het het enige waar ik me op focuste. Op de middelbare had ik niet echt een sociaal leven dus was presteren op school het enige dat ik in de hand had en waarvan ik wist hoe het moest. En als iemand mij slim noemde? Dan was het eerste wat ik zei dat ik gewoon goed kon leren, maar zeker niet slim was. Ik durfde die stempel gewoon niet te krijgen omdat ik bang was voor de stereotypen die daarbij hoorde. Toen ik naar de uni ging, was de werkdruk zo hoog dat ik me daar vol op mijn studie stortte. Ik ging zelfs bij commissies en een bestuur die zich bezighielden met onderwijs verbeteren. Studeren en nieuwe dingen leren was letterlijk mijn leven. Ik had geen wild uitgaansleven zoals sommige studenten leken te hebben. Ik stond niet tot 6 in de kroeg om vervolgens brak in de collegebanken te zitten, maar haalde mijn energie uit praten over wat er beter kon qua onderwijs en sneed af en toe wat diepzinnige dingen aan. Dat was alles waar ik over kon praten. En hoewel dat me enorm veel geleerd heeft (zowel positief als negatief), voelt het soms alsof ik wat gemist heb. Ik heb me namelijk altijd een beetje saai gevoeld als ik met mensen praat die niet zo veel om studie geven als ik. Ik had niet de mooie vakanties, grappige dronken verhalen of gekke eigenschappen die iedereen om mij heen wel leek te hebben. Het enige waar ik echt over kon praten was óf studie gerelateerd óf onderwijssysteem gerelateerd. Mijn hele persoonlijkheid was een serieuze student die niet wilde falen en alles snapte van wat er achter de schermen gebeurde.
Het gekke is dat het ook 2 kanten op werkte. Aan de ene kant voelde ik me saai omdat ik alle ervaringen misten, maar was ik wel super blij met mijn serieuze studentenleven, terwijl ik aan de andere kant ook voelde dat ik meer moest doen voor mijn studie en harder moest werken. Ik kan me nog goed herinneren hoe moeilijk ik het vond om te besluiten langer over mijn studie te gaan doen en maar 1 vak per maand te doen in plaats van de 2 die van je verwacht werd. Ik zat tegen een burn-out aan, koos bewust voor een half jaar vertraging en schaamde me er dood voor. Elke keer als ik een gesprek had over hoe mijn studie ervoor stond, was ik bijna bang om te zeggen dat ik niet meer nominaal aan het studeren was. Ik voelde me gefaald en had het idee dat ik meer had kunnen doen. En diezelfde schaamte voel ik nu weer.
In september begin ik namelijk aan mijn 2e master opleiding en mijn 7e studie jaar. Uiteindelijk betekent dat dat ik in plaats van 5 jaar studeren, ik in totaal 7 of misschien wel 8 jaar bezig ben. Ik ga die 2e master doen omdat ik meer wil weten van communicatie over medische dingen en ik nog nooit zo veel energie van vakken kreeg als tijdens de premaster. De reacties die je krijgt als je vertelt dat je een 2e master gaat doen zijn vaak óf vol bewondering, óf vol onbegrip. De een onder de indruk dat je ‘zo slim’ bent en ‘zo veel motivatie hebt’, de ander begrijpt niks van die drive om te blijven leren en blijven ontwikkelen. Mijn studiepad is zo ongebruikelijk, dat ik me er eigenlijk voor schaam en bang ben voor beide oordelen.
Ik wil niet meer die saaie meid zijn die alleen om studie geeft en altijd maar zo serieus en intelligent is. Het zit al zo diep dat ik intelligent genoemd worden niet eens meer een compliment vind. Ik voel me juist bezwaard en niet begrepen. Ik heb namelijk zo erg mezelf aangepraat dat ik niet intelligent ben, dat nu ik dat wel ben, ik daar geen vrede mee kan hebben. Ik wil me niet meer bezwaard voelen als ik moeilijke woorden gebruik of over iets praat waar niet veel mensen iets van weten. Maar helaas ben ik nog altijd bang om ‘nerdy’ of saai gevonden te worden en buiten de boot te vallen. En tegelijkertijd wil ik niet dat de gemotiveerde studenten mij ongemotiveerd of dom vinden. Die tweestrijd is soms zo lastig.. Ik denk oprecht dat vrede krijgen met mijn trauma’s soms makkelijker is dan alle stigma’s rond intelligentie loslaten en me niet meer te schamen. Ik hoop heel erg dat ik op een dag vol trots kan zeggen dat ik 10 jaar heb gestudeerd omdat ik het leuk vond, maar ook genoten heb van mijn studentenleven en niet alleen goed kan leren, maar óók intelligent ben. Fingers crossed.
Ems' Wereld 