Het is ondertussen een maand geleden (mijn god) dat ik ben verhuisd naar Zweden. Maanden heb ik er naartoe geleefd, bloed, zweet en tranen gegeven voor deze ervaring en een flink aantal grijze haren gekweekt. Na een week vakantie in Stockholm, begon 6 februari mijn leven in Uppsala.
En wat was het f*cking zwaar deze maand. Begrijp me niet verkeerd, ik wist dat het zwaar ging zijn, weg zijn van je vrienden en familie, weg van alles wat je kent en compleet opnieuw beginnen op een plek waar alles vreemd is. Ik wist dat het zwaar ging zijn, maar ik had niet verwacht dat het zo zwaar was. Al het werk dat ik in Nederland heb gedaan voor mijn mentale gezondheid leek hier verdwenen. Ik kwam zeker achter een paar dingen die ze je niet vertellen over leven in het buitenland:
- Continu Engels praten
Kijk. Mijn Engels is oprecht goed. Ik kan het lezen, schrijven, spreken en verstaan en heb daar totaal geen moeite mee. Ik weet me prima uit de voeten te maken in het buitenland. Maar elke dag in het Engels praten en jezelf uitdrukken in een taal die niet je moedertaal is, is extreem zwaar. Alle subtiele woordspelingen, snelle omschakelingen en het aandachtige luisteren is al lastig als je tegen native-Engelsen praat, maar de verschillende accenten van iedereen over de hele wereld zijn verschrikkelijk lastig te ontcijferen. Zeker als je net als ik snel afgeleid bent en meestal maar met een half oor luistert als iemand praat (sorry vrienden, familie en Max..) En dan nog niet te spreken over hoe erg het wennen is om na 2 jaar alleen maar Nederlands praten door de welbekende coroonz, ineens dagelijks jezelf uit de voeten te moeten maken in een andere taal. Niet bepaald goed voor je algemene energie niveau.
2. Verschillende gebruiken
Wat mij ook echt opvalt is hoe veel waarde ik hecht aan doen wat gebruikelijk is. Door mijn angstige verleden en mentale problemen heb ik mezelf getraind de regels te volgen, te doen wat van mij verwacht wordt en vooral op te letten wanneer iets goed of fout is. Blijkbaar zijn die coping mechanismen heel erg zwaar als je ergens komt waar je NIKS van de cultuur weet. Tuurlijk, ik heb me ingelezen in de lagom leefstijl (betekenis: niet te veel, niet te weinig, maar precies genoeg) en me ondergedompeld in de taal via Duolingo, maar om nou te zeggen dat ik snap wat gebruikelijk is…? Het eerste stressmoment kwam al toen ik moest afwassen in de gezamenlijke keuken en het blijkbaar niet gebruikelijk is een sopje in de wasbak te maken en dan met een afwasborstel alles schoon te maken? Of toen ik op stage kwam en je warm eten eet tijdens de lunch en dus niet kan genieten van je heerlijke bammetje met kaas. Er staan niet voor niks 10 magnetrons in de keuken op kantoor te wachten om je zelf gekookte eten warm te maken. En dan heb je dus niet alleen te dealen met de Zweedse cultuur, nee ook met de cultuur van je huisgenoten, nieuwe vrienden en collega’s. Dat loslaten (of aanleren?) is zeker een uitdaging.
3. Sociale contacten
Wie mij een beetje kent weet dat ik het heerlijk vind om nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben het soort persoon die binnen 10 minuten de diepte in duikt en als het even kan ook een complete astrologie kaart uittekent voor je. Ik hou van een grapje maken, enorm sarcastisch zijn en ontdekken wie de andere persoon is. Maar daar tegenover staat ook dat ik een introvert ben, al die sociale skills gebruiken en interesse tonen in andermans leven zorgt ervoor dat ik 2 dagen bij moet komen van 1 feestje met onbekenden. En laat ik nou net in een situatie zitten waar ik helemaal niemand ken! De eerste weken ontmoet je natuurlijk tig mensen, je vertelt tig keer wie je bent, wat je doet en waar je vandaan komt en wat maakte dat je koos voor Zweden. Wat men je niet vertelt is hoe enorm eenzaam dat kan zijn. Ondanks al die nieuwe, leuke contacten is het heel gek dat niemand je al jaren kent. Niemand die aanvoelt wanneer je niet goed in je vel zit, niemand die ziet hoe leuk/grappig/aardig je bent, alles is nieuw. En wat het voor mij nog zwaarder maakte is dat ik dus geen medestudenten op stage heb, die moet ik dus zelf actief gaan benaderen, wat betekent dat je actief kan worden afgewezen als mensen je toch niet zien zitten. Autsj..
4. Mensen achterlaten
Maar in een nieuw land zijn, betekent ook dat je mensen hebt achtergelaten. Ik wist van tevoren dat ik FOMO zou gaan krijgen (fear of missing out) en dat ik me naar zou voelen dat mijn vrienden/familie door gaan met hun leven zonder mij. Nu moet ik zeggen dat ik daar nog niet echt last van heb gehad; Zweden was namelijk allang van het slot af voor versoepelingen in NL überhaupt aangekondigd werden. Maar wat ik wel heel lastig vind, is dat je merkt dat contact verwaterd. Je spreekt je vrienden niet meer elke dag en het is ook heel lastig momentjes samen te plannen. Avondjes samen eten of filmkijken worden al snel een paar appjes over en weer of blijven blauwe vinkjes. En het snelle langsgaan bij vrienden als je even niet zo lekker zit, worden berichtjes die in het niets verdwijnen en gedachten die op hol slaan. En laten we eerlijk zijn, met alle vermoeidheid van het aanpassen aan de cultuur en Engels praten, is er weinig energie over om negatieve gedachtes te remmen. Die kunnen lekker losgaan in je hoofd.
5. Growing pains
Tot slot kan ik het alleen maar hebben over groei en de pijn die daarbij hoort. Ik leer hier zelfstandiger te zijn dan ooit tevoren en ik moet actief aan de slag met oude triggers die ik dacht verwerkt te hebben. Het is lastig en heel erg zwaar, maar het is het ook meer dan waard. Hoe vaak krijg je de kans om jezelf helemaal opnieuw uit te vinden en te ontdekken wie je bent op een plek waar nog niemand je kent? Het voelt zo bevrijdend om ergens te wonen waar iedereen om je heen dezelfde mentaliteit heeft; een half jaar jezelf ontdekken en op elk moment klaar zijn voor het volgende avontuur. Ik kan nu tripjes plannen, nieuwe plekken ontdekken en fika (koffie met gebak) doen wanneer ik wil. Het voelt heerlijk om niet na te hoeven denken over de verplichtingen van thuis en je alleen te focussen op jezelf en je eigen ervaring hier. Hoe uitdagend dat soms ook kan zijn.
Al met al kan je zeggen dat mijn eerste maand in Uppsala een uitdaging was. Gelukkig met meer pieken dan dalen, maar de dalen waren zwaarder dan ik gewend ben de laatste tijd. Maand 1/6 zit er alweer op en ik heb nu al het idee dat ik enorm veel geleerd heb, maar ook nog heel veel ga leren. Wat ik in ieder geval zeker weet ik dat ik me ga blijven houden aan mijn motto: zeg bijna overal ja op. En most of all: laat tijdelijk ongemak je niet tegenhouden voor langdurig geluk.
Ems' Wereld 