Bijna een maand geleden was ik voor het laatst bij mijn psycholoog. Het was een fijn gesprek waarbij alles wat besproken moest worden binnen 5 minuten afgetikt was en vervolgens een half uur over willekeurige dingen ging. Het ging gewoon goed, dus er viel niet veel te bespreken. We hebben een signalleringsplan gemaakt, ik ken mijn signalen en weet wat ik moet doen om op tijd in te grijpen. Ik drink al weken genoeg water, krijg mijn groente en fruit binnen, sport semi-regelmatig en krijg over het algemeen genoeg slaap. Praten met een psycholoog is dus niet meer nodig.
Maar toch voel ik me al 2-3 weken niet zo top. Eigenlijk zou je (zwart wit) kunnen zeggen dat het weer slecht met me gaat. Het voelt alsof mijn hoofd 5 jaar terug de tijd in gegooid is en ik weer het onzekere meisje ben die niet weet hoe ze tegen de negatieve stemmetjes in haar hoofd moet vechten. Ik heb huilbuien, voel me opgesloten op mijn kamer en kan heel weinig prikkels hebben. Alle balletjes die ik hoog moet houden, alles wat ik voor mijn buitenland stage moet regelen, speelt met mijn hoofd en put mij enorm uit. Ik zie wat er met me gebeurt, ik snap ook wat er met me gebeurt, maar ik heb niet de energie om in te grijpen en voel daardoor dat het steeds slechter gaat. Steeds vaker moet ik mensen appen dat ik niet kan afspreken omdat ik ‘even een stapje terug moet doen’ of ‘nu moet ingrijpen voor ik escaleer’. En hoewel dat heel heftig klinkt, is dat wel de realiteit. Ik moet mijn afspraken afzeggen zodat ik voorkom dat het nog slechter gaat. En hoewel het instinctief voelt alsof al het werk voor niks is geweest, is het ingrijpen juist waarom het eigenlijk niet slecht met me gaat.
Door alle mentale uitdagingen (om het maar even zo te noemen) van de afgelopen jaren, heb ik namelijk geleerd dat het oke is om een slechte dag (of week) te hebben en dat het uiteindelijk wel beter wordt. Ja, ik vond het net zo stom klinken toen ik het voor het eerst hoorde, als dat ik het nu vind, maar het is wel zo. Eén slechte dag, maakt niet dat de depressie of burn-out terug is. Het maakt niet dat de persoonlijke ontwikkeling van de afgelopen jaren weg is en het allemaal voor niks is geweest. En het maakt zeker niet dat de psycholoog weer ingeschakeld moet worden omdat het zelf niet lukt.
Dat ik nu toevallig 2-3 weken niet zo goed in mijn vel zit, betekend niet dat ik mezelf er niet uit kan trekken. Tuurlijk, mijn eerste gedachte was ‘shit zooi, denken mijn psycholoog en ik dat ik het eindelijk alleen kan, krijgen we dit gezeik‘. Ik deed alles wat ik kon bedenken. Ik ging wandelen tot ik blaren en een bloedende teen had, deed elke ochtend yoga en belde mijn vriend om te ventileren. Maar toen de 4e huilbui begon, besloot ik met veel pijn en moeite tóch mijn vrienden om hulp te vragen en koos ervoor niet naar mijn sport en muziek te gaan, maar mij terug te trekken in het appartement van mijn vriend zodat ik niet alleen hoefde te zijn en even weg kon uit mijn eigen kamer. Ik liet dus eigenlijk alles vallen om mezelf weer beter te gaan voelen. En precies dat is waarom het wel goed gaat. Ik grijp in, ik zie wat ik moet doen en in plaats van mezelf dwingen me aan mijn verplichtingen te houden en mezelf weg te cijferen, kies ik voor mezelf en mijn eigen (mentale) gezondheid.
Ik heb nu ingegrepen en wat stapjes terug gedaan waardoor ik nu weer langzaam kan opbouwen. Ik voel me nog steeds niet super, ben van slecht naar neutraal gegaan, maar goed voelen hoeft nog even niet en dat is oke. Dat komt wel weer als de tijd ervoor is. Tot die tijd ga ik door met genoeg slapen zodat ik de stemmetjes in mijn hoofd kan negeren en blijf ik iedereen die hetzelfde doormaakt zeggen; het is oke, ik zie je, ik snap je, het komt goed.
Ems' Wereld 