Ik was volgens mij 9 of 10 jaar oud toen ik voor het eerst stiekem make-up op deed naar school. Ik wilde er mooier uitzien en erbij horen. Alle meisjes in mijn klas deden het, dus ik moest er ook maar aan. Mijn ouders vonden het verschrikkelijk, ik was nog veel te jong volgens hun. Ik kan me herinneren dat zij me “betrapte” toen ik lipgloss op deed naar mijn oma. Mijn logica; dan lijkt het alsof ik mascara op heb. Als 10 jarige was ik helemaal geobsedeerd met mijn uiterlijk en ouder lijken, als het op tv gebeurt moet je het zelf ook doen, toch?
Op de middelbare school “mocht” ik eindelijk make-up op. Elke ochtend stond ik om 6:00 uur op om mijn foundation op te doen, wimpers te krullen, mascara op te doen en mijn wenkbrauwen te tekenen. Ik maakte mijn haren nat en probeerde mijn krullen onder controle te houden, wat natuurlijk geen beginnen aan was met de pony die ik toen had. Zonder foundation kon ik eigenlijk niet, vond ik. Door het dichtsmeren van mijn gezicht in combinatie met pubertijd had ik enorme acne en daar werd ik dan ook regelmatig (online) op aangesproken. Zonder mascara de deur uit kon ik me ook niet voorstellen. Zelfs de volleybal wedstrijden op zaterdag ochtend moesten met minimaal een mascara gespeeld worden; anders was ik echt een spook, dacht ik.
In mijn examenjaar kwam ik vers uit een break-up. De jongen met wie ik was had mijn zelfvertrouwen compleet met de grond gelijk gemaakt en ik wist niet meer wie ik was. Ik twijfelde over mijn geaardheid en mijn uiterlijk en begon het heel slecht te doen op school. De eerste helft van het jaar haalde ik bijna alleen maar onvoldoendes, tot ergernis van mijn mentor, ouders en mezelf. Toen het centrale examen kwam en mijn cijfers weer redelijk hersteld waren, was ik doodsbang en gestrester dan ik ooit was geweest. Elk uurtje slaap die ik toen mee kon pakken, was welkom. Dus ik besloot op een willekeurige ochtend, met enorme hartkloppingen, zonder make-up naar mijn examens te gaan. In mijn hoofd zou iedereen me erop aanspreken en zeggen dat ik er ziek uitzag. Maar dat gebeurde niet. Niemand keek op, niemand zei er wat van en volgens mij zag zelfs niemand het. Dus dat deed ik nog een dag. En nog een dag. En nog een dag. En nu 6 jaar later draag ik nog steeds vrijwel nooit make-up.
En wat een tijd en geld levert dat op… Ik hoef niet meer eerder op te staan, later naar bed te gaan en geld uit te geven aan de nieuwste producten die op zielige diertjes getest worden. Ik kan in mijn ogen wrijven zonder stress te krijgen en als een panda rond te lopen en heb geaccepteerd dat je zo nu en dan ziet dat mijn huid niet egaal is. (Maar laten we eerlijk zijn, bij wie is die wel egaal?) Wat natuurlijk wel helpt bij mij is dat ik een bril draag en daardoor toch nog “iets” op mijn gezicht heb en niet het blote billengezicht heb zoals ik die tijdens het volleyballen heb (lees; lenzen in, geen make-up en mijn haar vast). Als ik me vroeger al een spook voelde, dan nu helemaal!
Wat ik met dit verhaal wil zeggen; ik liet me vroeger aanpraten wat ‘mooi’ was en hoe ik mij moest kleden. Ik was bang om mijn eigen gezicht te laten zien omdat ik dacht dat ik volgens de maatschappelijke normen lelijk was zonder make-up. Maar doordat ik 1x vond dat het me te veel tijd ging kosten, voel me zo veel beter over mezelf nu. Ik kan nu ’s ochtends mijn bed uitrollen, mijn dagcrème opsmeren en de deur uit lopen zonder me onzeker te hoeven voelen over mijn uiterlijk. Tuurlijk, bij feestjes of sollicitaties draag ik nog steeds mascara maar dat is nu niet meer om aan het maatschappij beeld te voldoen. Ik doe het voor mezelf omdat ik me dan iets mooier en soms zelfverzekerder voel. En ik heb geen seconde spijt van mijn “make-up loze baby billen gezicht”-leven. Het is mijn stiekeme, kleine, niet zo rebelse actie tegen het idee dat vrouwen altijd maar presentable rond moeten lopen. En ik zou het zo nog een keer doen.
Ems' Wereld 