Dromen

Vannacht droomde ik over mijn ‘pester’. Een droom die volgens mij al een paar keer langsgekomen is en mij telkens weer van slag maakt.

Mijn droom speelde zich af in het heden. Mijn pester en ik zitten na al die jaren weer samen op school en ik doe er alles aan om hem te ontwijken. Hij doet alsof er niks gebeurt is en misschien zelfs alsof hij mij niet herkent. Ik weet eigenlijk niet welke van de twee ik erger vind. Ik loop met grote bogen om hem heen, zijn ogen brandend in mijn rug. Angstig loop ik rond in mijn droom, bang dat hij ineens achter mij zou staan en de geschiedenis zich zal herhalen.

Tot hij op een gegeven moment aan mij vraagt wat mijn probleem is, het is hem opgevallen dat ik hem ontwijk. Op dat moment wordt mijn grootste angst (letterlijk nachtmerrie..) werkelijkheid; de confrontatie met mijn jeugdtrauma*. Ik verhef meteen mijn stem en zeg dat hij mij PTSS** gegeven heeft en ik EMDR therapie door hem gehad heb. Of hij nou écht niet weet wat hij met me gedaan heeft? Hij kijkt me versuft aan, ontkent het probleem en ik raak er alleen maar gefrustreerder van. Toen ik in de droom van slag raakte en op het punt stond van breken, werd ik wakker. Mijn hartslag in mijn keel, mijn hoofd terug in de angsten van toen.

Een jaar na mijn eerste EMDR behandeling, komen dit soort herinneringen nog steeds terug. Ik word geconfronteerd met zijn bestaan via social media ondanks dat ik hem niet volg. Als ik zijn naam of gezicht zie, of zelfs als ik dit type, krijg ik een verhoogde hartslag, mijn ademhaling wordt moeizamer en ik voel dat er tranen naar boven komen. Hoe goed het ook met me gaat, eens in de zoveel tijd word ik teruggefloten. De ene keer fysiek; steken in mijn buik, extreme vermoeidheid en hoofdpijn. De andere keer mentaal; herinneringen die opkomen, onrustig in mijn hoofd en een angstig gevoel.

En ook dit hoort bij traumaherstel*. De ene dag het gevoel hebben dat je de wereld aan kan en de volgende dag nat van het zweet wakker worden omdat je onderbewustzijn wilt dat je ergens bij stilstaat. Dus dat is wat ik doe; ik schrijf erover, zorg dat ik de stories over mijn pester niet meer te zien krijg tenzij ik daar ruimte voor heb en laat straks de tranen binnen die ik al de hele dag opkrop. Soms is het 10 stappen vooruit en 1 stap terug, maar het is vrijwel altijd altijd vol overtuiging doorknokken.

*Ik noem het liever geen trauma, maar dat is eigenlijk wel wat het is. Dus via deze manier dwing ik mezelf het onder ogen te komen voor wat het is; trauma verwerking, trauma triggers en hard werken.
** Ik vind zelf eigenlijk niet dat het PTSS is, maar blijkbaar mijn droom-ik wel.