Afgelopen week stuurde een vriendin een bericht van de NOS door: ‘Een op de negen studentes verkracht tijdens studententijd’. Een bericht over hoe veel vrouwelijke studenten seks hebben tegen hun zin, vaak nadat ze gedronken hebben of drugs hebben gebruikt. Hoewel het in het bericht vooral gaat over penetratie tegen je wil, zijn er veel meer varianten van verkrachting of aanranding, waar heel veel mensen nog niet over willen of kunnen praten. In mijn geval gebeurde het bijna vijf jaar geleden. Een dronken avond, een warrig hoofd, een onvermogen om nee te zeggen. Ik schreef hier vorig jaar een brief over, die ik (aangepast en geanonimiseerd) met jullie wil delen. Niet omdat ik de jongen in kwestie wil beschuldigen, maar omdat ik vind dat er meer over gepraat moet worden. Ik deel dit omdat ik wil laten weten dat het niet oké dat het gebeurt, maar wel oké is om over te praten:
Beste ‘vriend’,
Eigenlijk was je niet mijn type, maar de onbekende aandacht intrigeerde mij en ik was benieuwd wat je te zeggen had. Ik wist niet wat ik moest verwachten, vond je me leuk, vond je het gewoon gezellig of verwachte je eigenlijk helemaal niks? We noemde het geen date, eigenlijk gaven we het helemaal geen naam. Na een gezellige avond en het onvermogen om jou te peilen ging ik weer naar huis. Er was dit keer niks gebeurt.
Na de avond ‘gewoon chillen’, bleven we veel appen. Over onze studies, de colleges, maar ook persoonlijke dingen. Er ontstond een soort spanning tussen ons tot die ene beruchte avond aanbrak. Ik weet er eigenlijk niet veel meer van, zoals dat vaak gebeurt bij dingen die ik me liever niet herinner. Ik herinner de drank, de film en jou. Ik herinner me de blauwe zuigzoenen in mijn nek die bijna niet te verbergen waren en dat ik me er een week lang voor schaamde. Maar vooral herinner ik me de lege fles drank waar jij misschien maar 1 glas van hebt gehad. Ik had toen de tijd nog niet door wat er eigenlijk gebeurd was. ‘Geen tijd om nee te zeggen’ toen niet als aanranding of wat dan ook, want ergens wilde ik het vast wel, toch? Anders had ik het wel gezegd… toch?
Vier jaar later kwam de realiteit pas binnen. Ik barstte in tranen uit, voelde me aangerand, kwetsbaar en vooral heel vies. Het was op dat moment gewoon 4 jaar later en een excuus was eerder nooit gekomen. Moest ik boos worden? Moest ik een verklaring vragen? Het voelde alsof de fijne, blije wereld die ik opgebouwd had, eventjes begon te scheuren en mijn verleden door de scheurtjes naar boven scheen. In mijn hoofd hoorde ik Ed Sheeran “Oh I’m a mess right now, inside out. Searching for a sweet surrender, but this is not the end.” Ik verstopte me in de armen van mijn vriend. Liet mezelf klein worden en liet hem toe in mijn verleden en de pijn die ik liever verborgen had gehouden..
Nu, inmiddels 5 jaar later, heb ik het een plek gegeven en de herinnering zo ver mogelijk weggestopt. Ik heb nu een geweldige relatie met de liefste, leukste jongen die ik ooit heb ontmoet en ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben. Maar soms spookt het toch nog door mijn hoofd. Was het mijn schuld? Verbeeld ik het me niet gewoon? Als het écht zo erg was, bleef ik niet vriendelijk tegen je, toch?
Beste ‘vriend’,
ik vraag me soms af of je wel echt weet hoe ik mij voelde. Of je snapt hoe het voor een meid is als ze twijfelt, maar ze er niet tegenin durft te gaan. Hoe het voelt om jezelf aan te praten dat je geen nee had kunnen zeggen, dat er eigenlijk geen tijd voor is. Volgens de NOS heb je mij niet verkracht, gelukkig maar, maar helaas zijn er heel veel meiden (en jongens) bij wie dit wel gebeurt na een drankje te veel.
Beste ‘vriend’,
Het had nooit mogen gebeuren, maar ik hoop dat het bij deze ene keer bleef en geen enkele meid zich meer zo hoefde te voelen zoals ik deed vier jaar na dato.
Ems' Wereld 