Je lees het overal: Keer je tot jezelf, luister naar je gevoel en handel daarnaar. Zoek geen waardering in anderen, maar zoek de liefde en waardering in jezelf. Leer dat je je in je eentje ook kan redden, zorg voor jezelf, hou van jezelf. Zelfcompassie, zelfvertrouwen, zelfacceptatie, zelfvoldoening. Zelf. Zelf. Zelf. Nou, ik denk dat ik dood ongelukkig zou worden van altijd alleen maar met mezelf zijn. Heb je al eens 24 uur met mij een-op-een opgescheept gezeten? Mijn hemel… Alleen het idee al. Nee, ik leef liever met en voor anderen. Denk ik..
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik het énorm leuk vind om cadeaus voor anderen te regelen. Bij elke verjaardag of verrassing ben ik degene die lekker de stad in duikt, leuke cadeaus met een specifiek thema bedenkt en dan met een big smile (en vaak ook nog eens een uitleg) het cadeau overhandigd aan de persoon in kwestie. En dan het gezicht van de jarige/ontvanger… Ge-wel-dig. Gewoon het idee dat je zo’n persoonlijk cadeau hebt kunnen geven en iemand een glimlach hebt kunnen bezorgen, ik hou ervan. Maar wat daar wel bij komt kijken is dat ik soms wou ik dat anderen dat ook bij mij zouden doen. Gewoon even voelen dat zij mij ook door en door kennen en weten wat ik wil en wat bij me past. Die spontane kaartjes, dat kleine gebaar van ‘hey ik dacht aan je’. Soms mis ik het.
Spontane cadeaus geven aan anderen, toch even vragen of ik iets uit de supermarkt mee moet nemen, altijd voor alles en iedereen klaarstaan, alles in je huishouden aanbieden om maar anderen te helpen en je dan ook nog goed voelen als mensen je nodig blijken te hebben. Het is iets wat ik altijd doe, maar naar mijn gevoel soms te weinig terug krijg. Het ligt dan ook echt niet aan mijn vrienden. Ik geef namelijk zo veel van mezelf, dat niemand daar aan kan tippen. Ik ben dan ook niet de makkelijkste wat dat betreft, ik wil namelijk dat áls men iets liefs voor me doet, dat dan wel weer uit persoonlijke motivatie is en niet omdat ze wéten dat ik het wil. Ik vraag dan ook vaak aan mijn vrienden wat ze van mijn nieuwe kapsel/kleren/schoenen/opgeruimde kamer vinden, puur omdat ik op zoek ben naar dat kleine beetje bevestiging of waardering, wat ik zelf (in mijn ogen) zo veel geef.
Ik ben altijd jaloers op die mensen die hun eigen weg kiezen en zich niet laten tegenhouden door de mening van anderen. Dat ze zo zelfverzekerd overkomen dat de meningen van vrienden of familie niet uitmaakt: hun support hebben ze sowieso en zo niet, dan hebben ze altijd zichzelf nog. Ze keren zich in hunzelf, halen daar al hun liefde en voldoening uit en leven het leven dat zij willen, wanneer ze dat willen. Hoezo kunnen zij dat wel en ik niet? Waarom leef ik zó voor anderen dat ik soms mezelf vergeet? Waarom hecht ik zo veel waarde aan de mening van mijn familie en beste vrienden? Waarom zet ik bijna geen stap zonder dat eerst te overleggen met anderen? En waarom, in vredesnaam, zeg ik nooit dat ik iets te kort kom?
Ik denk dat ik moet gaan leren meningen en waarderingen los te laten, ook al is het van mijn dierbaren. Onder het motto: geen bericht is goed bericht. Als ik iets verkeerd doe, hoor ik het vanzelf wel, toch? Dat ik er gewoon vanuit ga dat mijn vrienden me confronteren als het nodig is, me helpen reflecteren en helpen een beter persoon te worden. Is dat niet waar vrienden voor zijn? Je op je plek zetten, maar je wel helpen daar te komen? Dat ik juist op die manier dichter bij mezelf kom? Zelfcompassie, zelfacceptatie, zelfvertrouwen, zelfvoldoening. Niet meer selfless zijn, maar ook niet less self. Kan dat?
Ems' Wereld 