Toen ik begon met het schrijven van deze blogs, midden in de ‘intelligente lockdown’ had ik mezelf voorgenomen niet over corona te gaan schrijven. Ik wou niet schrijven over hoe eenzaam het voor studenten is en hoe zwaar het voor de zorg is. Ik wilde niet bijdragen aan de enorme storm aan corona berichten die iedereen al krijgt. Maar ik kan niet meer niet over corona schrijven. Ik moet iets van mijn hart, waarvan ik denk dat meerdere mensen (niet alleen studenten) mee te maken hebben: omgekeerde zelfontwikkeling.
Voor corona begon ik namelijk (positief) te veranderen. Ik ging meer wandelen, meer dingen alleen doen en meer grote keuzes maken. Wat was ik trots toen ik voor het eerst (!!) in mijn eentje een kop koffie ging drinken zónder op mijn mobiel te kijken. Gewoon in het koffie tentje zitten en om mij heen kijken. Ik zag moeder en dochter samen een glas verse munt thee drinken en praten over hoe het met de kids gaat. Ik zag een barista veel te hard proberen indruk te maken op een knappe meid die duidelijk drukker met haar telefoon dan met hem was. Hoewel het nog een beetje onwennig voelde, was ik onwijs trots op mezelf dat ik het gedurfd had. Ik vervolgde mijn wandelroute door de mooie natuur van Nijmegen terug naar mijn kamer. Het miezerde die dag dus ik was drijfnat, maar in mijn hoofd scheen de zon. Ik kon wat meer op mezelf bouwen en vertrouwen dat ik het alleen kon. Sociale interacties kostte me niet veel energie meer (soms gaf het me zelfs energie!), ik durfde weer meer dingen alleen te doen zonder me ongemakkelijk te voelen. Tot corona kwam..
Eigenlijk legde de lockdown (terecht) veel druk op iedereen. Elke stap die je buitenshuis zette, moest je kunnen verantwoorden. Want waarom ging je in vredesnaam bewust de straat op om jezelf bloot te stellen aan de risico’s? De ongemakkelijke ‘ik moet afstand houden dus ik dans nu een rondje om je heen’ was begonnen en voor je het wist kwam je wéér bij een boodschappenrek aan waar dat ene dingetje niet meer was. Als kippen zonder koppen begonnen we met z’n alle te hamsteren en nog meer angst verspreiden: de angst dat je basis behoeftes er niet meer waren. Alsof we nog niet genoeg hadden om ons zorgen over te maken.. Hoewel dit irritante hamstergedrag nu godzijdank achter ons ligt, is het angstige gevoel grotendeels wel gebleven.
In het begin isoleerde ik me op mijn kamer. Ik durfde vrienden niet echt meer te zien, bang om me te moeten verantwoorden en bang voor afkeuring dat ik wél die afstand wilde houden. Tot de wereld weer open ging. We konden weer afspreken, mensen zien, sociaal doen. Niks was te gek. (Behalve de 1,5 meter, dat bleef heel gek) Maar al het zelfvertrouwen en energie die ik voor corona begon te krijgen, was nergens meer te bekennen. Elk uitje werd gewoon een grote drempel. Ik zag activiteiten en verplichtingen in mijn agenda staan en werd er al meteen bang van. Wat als ik me niet op mijn plek voel? Wat als ik me moet verantwoorden voor mijn gedrag de laatste tijd? Wat kan ik als excuus gebruiken om niet te hoeven gaan? Wat als ik vergeet afstand te houden? Wat als ik corona krijg en het niet door heb? Elke keer was ik in mijn hoofd zo druk met alles wat mis kon gaan, dat eigenlijk de lol van mijn vrienden zien er al haast vanaf was. Ik begon mezelf weer terug te trekken, appjes nauwelijks te beantwoorden en besloot bijna niemand te vertellen hoe lastig ik het ermee had.
Eigenlijk vraag ik me al een hele poos af waar ‘selfcare’ eindigt en isoleren begint. Wanneer zeg je zo veel verplichtingen en afspraken af dat je eigenlijk in je eigen coconnetje komt? Wanneer isoleer je je zo erg dat je eigenlijk niet meer terug kan naar je oude zelf? Dat je zelfontwikkeling weer 10 stappen terug gaat? Misschien is dit ook niet de tijd om weer in mijn eentje naar een koffie tentje te gaan, maar wat zou ik toch graag weer dat trotse gevoel van die dag hebben. Wat zou ik graag het studentenleven terug willen en me niet meer hoeven verantwoorden bij alles wat ik doe. Gewoon naast mijn huisgenootje op de bank zitten zonder me af te vragen of we officieel wel een huishouden zijn.
Al met al hoop ik eigenlijk dat we met z’n allen wat minder druk op een ander kunnen leggen. Dat we, los van corona, niet meer elkaar tot verantwoording roepen wanneer er iets mis gaat. Laten we wat meer begrip tonen. Ik hoop dat het (zelfs in 2020) kan.
Ems' Wereld 