“Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander, maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht. Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars als hij ik hou van jou tegen een ander zegt”
– Tabitha / Harrie Jekkers
Deze tekst hoorde ik een poos geleden toen ik op een donderdagavond op de bank zat. Ik keek naar ‘Beste Zangers’ en de tekst kwam kei hard aan. Ik heb het nummer daarna helemaal kapot gedraaid en besefte me ineens hoe belangrijk het is om van jezelf te houden. Je zit namelijk je héle leven met jezelf opgescheept. Waarom is het in vredesnaam zo erg om van jezelf te houden tegenwoordig? Sterker nog: om een beetje vertrouwen in jezelf te hebben. Waarom schreeuw ik niet eens in de zoveel tijd van de daken hoe f*cking geweldig ik ben en hoe enorm trots ik ben op mezelf. Dat het gek en eng voelt om dit te typen, bewijst precies mijn punt: Van jezelf houden is goed, zolang je het (blijkbaar) niet van de daken schreeuwt. En ik ben daar klaar mee. Ik wil eens een keer uitstralen dat ik me goed in mijn vel voel en me hier niet voor schaam!
Het gevoel van (eindelijk) zelfwaarde begon denk ik toen ik de documentaire #Eerlijkefoto keek van Miljuschka Witzenhausen. Ze heeft een serie gemaakt met 4 afleveringen waarin meerdere vrouwen vertellen over hun lichaam. Waar ze van houden, wat ze minder mooi vinden en hoe zij zichzelf vinden in deze tijd waarin social media een enorme rol speelt. Het mooiste van de hele documentaire vind ik het moment dat Miljuschka gevraagd wordt drie lichaamsdelen te kiezen die ze mooi vindt en waarom. De boodschap daarbij is om te focussen op wat wél mooi is in plaats van wat je zou willen verbeteren. Ik ben hier zelf ook maar eens over na gaan denken. 3 lichaamsdelen… Die ik mooi vind… Bleek nog lastiger dan gedacht, zeker als je het hardop tegen vriendinnen zegt.
Sinds ik hardop heb gezegd wat ik wél mooi vind aan mezelf, ben ik er eigenlijk ook meer op gaan letten. Ik zie mezelf nu ineens heel anders: Ik zie niet meer hoe lelijk ik mijn buik vind, maar ik zie hoe mooi ik mijn taille vind. Mijn mindset is 180 graden veranderd: Ik draag wat vaker strakke kleren, dans voor de spiegel en zit een stuk beter in mijn vel. Vooral dat dansen is een mega verschil.
Ik zet nu elke ochtend een zelfgemaakte afspeellijst op met fijne ochtend liedjes. Van “Sitting on the dock of the bay” naar “Somewhere over the rainbow” en “Wake me up before you go-go”. Het werkt super. Ik sta blij op, doe een dansje (die ik natuurlijk via snapchat naar m’n vriendinnen stuur) en begin de dag met een lach. Normaal gesproken zou ik me mega onzeker over mijn lijf voelen en het idee hebben dat iedereen in het gebouw hiertegenover me kan zien, maar het maak me (grotendeels) niet meer uit. Ik heb een lichaam en daar moet mee gedanst worden!
En dat mogen meer mensen doen vind ik. Er mogen mensen door hun kamer heen dansen in hun ondergoed en schreeuwen hoe blij ze met zichzelf zijn. Wees allemaal eens niet zo bescheiden en hou eens een beetje van jezelf! Om even de geweldige woorden van Lizzo te quoten: “If you can love me, you can love your goddamn self” Amen.
Ems' Wereld 