Het jaar 2020. Het jaar dat de boeken in gaat als een ‘weggegooid jaar’ en ‘het jaar waarin Corona de wereld overnam’. Niet alleen heeft het honderden landen over de hele wereld platgelegd, ook zorgde het voor een van de grootste toenames van mentale problemen ooit. Hoewel dat al verschrikkelijk genoeg is, worden we als studenten ook nog geacht ons thuis te kunnen vermaken. Uur na uur achter de laptop met geen enkele afleiding dan het tripje naar de wc en terug. Nog nooit heb ik zo enorm verlangd naar een zinloos college op de campus. De uren waarin je in plaats van druk aantekeningen maken, vooral bezig bent met alle verslagen die je nog had moeten maken, kleren bestellen en je vrienden appen over de vervelende student voor je die niks aan het uitvoeren is. Ik mis zelfs de tien minuten pauzes waarin je naar het koffie apparaat rent voor de smerigste koffie ooit en je daarna met twintig flesjes water op de wc zit omdat niemand wilde lopen behalve jij. Ik mis zelfs het vroege opstaan, je super snel klaarmaken omdat je te lang bent blijven liggen en het naar de uni fietsen in de regen. Vroeger was alles beter… of toch niet?
Was het leven ‘pre-corona’ echt zo veel beter? Oké, je hoefde minder na te denken over waar je heen ging en met wie, je hoefde je niet te verantwoorden als je met een snotneus van het fietsen in de collegezaal zat of moest hoesten omdat je je net verslikte in te hete koffie. Je hoefde je daar gewoon niet druk om te maken. Je had toch wel genoeg andere dingen om je druk over te maken. De ‘CV-building’, de studiedruk, de levenskeuzes, de drukke agenda’s, het slaaptekort. Pre-corona was het leven zeker niet makkelijker.
Naast het feit dat je als nieuwe student totaal niet weet wat je aan het doen bent (als oude student nog steeds niet trouwens), word je in een keer geconfronteerd met de ‘grote mensen wereld’ en het studentenleven. Je wordt geacht voor jezelf te kunnen zorgen, belangrijke keuzes te kunnen maken en ondertussen je sociale leven te onderhouden. Als je niet oppast woon je maandenlang in een zwijnenstal en tik je elke avond nog nét de 4 uur slaap aan. Het irritante is dat je er niks aan kan doen. Er is niemand die je voorbereid op het studentenleven. Niemand die je vertelt hoe je om moet gaan met de mega hoge studiedruk en de tachtig ballen die je hoog ‘moet’ houden. Niemand die je leert hoe je nee moet zeggen en hoe je voor jezelf moet zorgen. Hoewel je al maanden aan alles voelt dat je jezelf voorbij rent, neem je er toch nog een commissie bij, ga je nog een keer stappen tot 6 uur ’s nachts en vind je het een goed idee om er ook nog een parttime bestuursjaar bij te doen. Alles voor het CV en de perfecte studententijd. En de beginnende burn-out die je zo lang negeert? Die krijg je er gratis en voor niets bij!
Eigenlijk heeft de hele corona periode ook wat goeds gebracht. Er is wat meer structuur en rust in mijn leven gekomen. Ik heb meer tijd om na te denken over de belangrijke ‘levensvragen’ en het is heel duidelijk geworden waar (en aan wie) ik mijn energie wél wil besteden. En het beste van alles? Ik kan nu 5 minuten voor college in mijn pyjama voor mijn laptop gaan zitten en niemand die mij raar aankijkt of de collegezaal uitstuurt. Elk nadeel heb z’n voordeel.
Ems' Wereld 