Eten. En dan bedoel ik niet eten koken of lekkere dingen eten. Ik bedoel de verschrikkelijke ‘balans’ tussen jezelf volvreten en uithongeren. Eten wat je nodig hebt en eten wat je denkt dat je nog nét nodig hebt. Ik heb het over de haat/liefde verhouding die je met eten kan hebben. De uren waarin je eigenlijk iets wil snacken, maar je het niet doet omdat je bang bent aan te komen. De uren waarin je met een schuldgevoel jezelf volvreet uit pure verveling. Ik heb het over al die keren dat je aan eten dacht en niet zo goed wist of je dat positief of negatief vindt.
Zo lang ik me kan herinneren heb ik al een lastige relatie met eten. Als kind en tiener kreeg ik vaak te horen “je bent nu nog jong, nu kan je nog makkelijk afvallen” of “zou je dat wel eten? Weet je wel niet hoeveel calorieën daarin zitten?” Ik werd geconfronteerd met dat vet eten slecht is en je vooral light producten moet eten en zeker niet te veel. Het werd langzamerhand een obsessie. Dagelijks voor de spiegel staan, jezelf bekijken en beoordelen of dat ene shirtje niet te veel (vrijwel niet bestaande) vetrollen liet zien en of die broek misschien je heupen te groot zou maken. Een tijd waarin je lichaam ontzettend verandert, maar je tegelijkertijd geconfronteerd wordt met perfecte plaatjes en de boodschap dat je zelf ook zo moet zijn. En elke hap die je eet, voel je je schuldig om de calorieën die sowieso naar je buik of benen gaat. Elke kilo gaat door het mondje, dus je kan maar beter zo min mogelijk snacken.
En ook al is het zo lang geleden begonnen en zie ik nu ook echt in dat het niet gezond is, betrap ik me er nog steeds op dat ik me (mentaal) goed voel als ik honger heb. Honger betekent namelijk een lege maag en dat er niks bij komt, wat er dus ook niet af getraind hoeft te worden! Bij bijna elk hongergevoel dat ik heb, drink ik water in de hoop dat ik het eten nog een paar minuten kan uitstellen. Soms betrap ik me er zelfs op dat ik avondeten laat staan zodat ik later die avond chips kan eten. Als ik niet zo veel eet overdag, hoef ik me niet schuldig te voelen over de chips ’s avonds, toch? Het continu het afwegen, analyseren en goedpraten is extreem vermoeiend en heel zwaar. Deze manier van eten, of eigenlijk juist niet eten, is ook totaal niet gezond. Jezelf uithongeren zorgt er juist voor dat je méér honger hebt en juist vreetbuien krijgt, waardoor je je schuldiger voelt en meer gaat emotie-eten en je je nog schuldiger voelt en meer gaat eten… Je snapt het plaatje. En toch, voelt het heel goed als je terugkijkt op de dag en kan zeggen dat je niet zo veel gegeten hebt of juist de ‘vreetbui’ kon bedwingen.
Ik heb het de laatste tijd best vaak met vriendinnen hierover. Hoe we die boodschap vroeger zo enorm ingepeperd kregen en daar nu nog last van hebben. Zo besefte ik door een vriendin dat we eigenlijk continu eten wat we dénken dat nodig is voor een lichaamstype waarvan we dromen, in plaats van wat ons eigen lichaam nodig heeft. We streven met z’n allen nog steeds naar het maatje 34/36, terwijl het gemiddelde in Nederland maatje 40 is! Ik hoop echt dat met de hele #bodypositivity, #effyourbeautystandards en #beautybeyondsize, jonge tienermeiden (en jongens) gaan inzien dat maat 34 (over het algemeen) niet gezond is en BMI ook lang niet alles zegt. Het gaat erom dat je je goed voelt in je lijf, met alle rondingen, striae, moedervlekken en pukkels die daarbij komen kijken. Het is voor mij nog een enorm lange weg te gaan, maar stapje voor stapje, beetje bij beetje, voel ik dat de maatschappij en daarmee ook ikzelf verander en mezelf steeds meer omarm.
Ems' Wereld 